H χώρα του Ποτέ Ποτέ, 17 Νοέμβρη 2012

Η Χώρα του Ποτέ Ποτέ, 17 Νοέμβρη 2012 by Jaquoutopie on Mixcloud

39 χρόνια μετά από εκείνο το βράδυ η Χώρα του Ποτέ Ποτέ δεν ξέρει τι να διαλέξει. Να μείνει στην πορεία του Πολυτεχνείου, να περάσει από τη για άλλη μια φορά βομβαρδισμένη Λωρίδα της Γάζας, να μιλήσει με λέξεις ή με μουσική;

         Το δίλημμα το λύνει o Λούις Σεπούλβεδα και το απόσπασμα απ' το βιβλίο του “Η τρέλα του Πινοτσέτ”.

“Όταν τους έπιασαν, όταν άρχισαν να μας λείπουν, οι μάρτυρες που δεν είχαν δει τίποτα, ψιθύρισαν: “Κάτι θα ‘χουν κάνει για να τους πιάσουν έτσι”, κι είχαν δίκιο, γιατί δεν έκαναν απλώς κάτι, αλλά πολλά: ονειρεύτηκαν πως μπορεί να ζήσει κανείς όρθιος· ονειρεύτηκαν πως η μοίρα του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι πάντα κάτεργο· ονειρεύτηκαν πως μπορούν να γίνουν ευτυχισμένοι όλοι οι άνθρωποι· ονειρεύτηκαν να θεσπίσουν έναν δίκαιο νόμο, μπροστά στον οποίο θα είμαστε όλοι ίσοι. Και τόλμησαν να θελήσουν να πραγματώσουν τα όνειρά τους, γιατί αυτοί που μας λείπουν, χωρίς τυμπανοκρουσίες ή ματαιοδοξίες, άγγιξαν την υπέρτατη διάσταση στην οποία μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, και γι’ αυτό ακριβώς μας λείπουν: γιατί ήταν επαναστάτες.

Ανδρώθηκαν τη χειρότερη εποχή κι έκαναν ό,τι μπορούσαν να την κάνουν να είναι η καλύτερη. Ανακάλυψαν ότι η Ιστορία ήταν μια απάτη, κι έγιναν σοφοί για να την ξαναγράψουν με την καλλιγραφία της αξιοπρέπειας. Ήταν προορισμένοι να θριαμβεύσουν, και προτίμησαν να είναι μοναχικοί. Πέταξαν από πάνω τους το πετσί της πατρίδας κι έγιναν μέλη της μεγάλης ανθρώπινης οικογένειας.”

Ο καθένας έχει τον τρόπο του να τιμά τους ανθρώπους που σημάδεψαν τη ζωή του. Και στη Χώρα του Ποτέ Ποτέ τα χαμένα παιδιά πήγαν μαζί με τους μαθητές και τους καθηγητές των μαθημάτων αλληλεγγύης της Εργατικής Λέσχης Νέας Σμύρνης στο Πoλυτεχνείο, διέσχισαν την Πατησίων μαζί τους σαν πρώτη φορά, ανέβηκαν τα σκαλιά του κτιρίου Αβέρωφ κι εκεί κάθισαν και συζήτησαν για τα γεγονότα εκείνων των ημερών, μπήκαν στο κτίριο Γκίνη και είδαν τις φωτογραφίες και την επόμενη μέρα πήγαν στην πορεία.

Και μετά απ' όλα αυτά τα χαμένα παιδιά δεν μπορούσαν να κοιμηθούν γιατί στον ουρανό περούσαν ισραηλινά drones και βομβαρδιστικά και οι βόμβες πέφταν ανάμεσα στα σπίτια της Γάζας. Και μετράνε τώρα τους νεκρούς και τα δολοφονημένα μωρά. Προσπαθούν να καταλάβουν, με ομολογουμένως όσο περισσότερο ψυχρή λογική μπορούν να διαθέσουν, αν υπάρχουν κίνητρα πίσωαπό την στρατηγική του Ισραήλ και ποιαείναι αυτά, συνειδητοποιούν πως ταμεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουντα γεγονότα κλείνοντας το μάτι στοισχυρό ισραηλινό κράτος και μετά βλέπουν τις φωτογραφίες και τις διηγήσεις της Anne Paq που άφησε τη Γαλλία και ζει στην Παλαιστίνη.

Στο μεταξύ στο ισπανόφωνο δελτίο που εκφωνώ για το rbnews international στο τέλος της εκπομπής (με τα σαρδάμ μου, βεβαίως βεβαίως, και με τον Burial να παίζει στο βάθος) πλέον προστίθεται και το γαλλόφωνο δελτίο ειδήσεων , που εκφωνεί η Krotkie με “χαλί” το Voladores του Risinggalaxy.

υ.γ.

Να θυμηθώ να κεράσω τον mpatman και τη Βέλγα καραφάκια ρακί όταν βρεθούν στην Αθήνα για την φανταστική συνεργασία.

Στην εκπομπή ακούγονται τα:

1. Orbital – Never
2. Leonard Cohen – Partisan
3. Μάνος Χατζιδάκις – Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
4. Johnny Cash – Redemption Song (with Joe Strummer)
5. Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου – Διάφανος
6. Active Member – Τραγούδα και γέλα
7. Gorillaz – Kids With Guns
8. Τhe Decemberists – This Is Why We Fight
9. Yann Tiersen – Palestine
10. M.I.A. - Paper Planes
11. Bruce Springsteen – Murder Incorporated
12. Radiohead – Codex
13. LCD Soundsystem – North American scum
14. PJ Harvey – The Words That Maketh Murder
15. LCD Soundsystem – Drunk Girls

Jaquou Utopie