listen
Η νεολαία της Ισπανίας μοιάζει πολύ με αυτή της Ελλάδας. Είναι η νεολαία των νέων εξόριστων ανέργων. Και η καμπάνια "No Nos Vamos, Nos Echan" είναι άλλος ένας τρόπος αφύπνισης στα ζητήματα ανεργίας και μετανάστευσης στην Ευρώπη της κρίσης. Tα χαμένα παιδιά της εργασιακής περιπλάνησης, οι πρεκάριοι νομάδες του πλανήτη συναντιούνται σε ένα διαδικτυακό χάρτη, περιγράφουν τις ιστορίες τους και οργανώνουν την πρώτη τους διαδήλωση στην Ισπανία αλλά και σε διάφορες πόλεις ανά τον κόσμο, στις 7 Απρίλη. Μας συστήνονται στη Χώρα του Ποτέ Ποτέ.
Οι αριθμοί έχουν ήδη γίνει θέμα ρεπορτάζ σε μεγάλα ισπανικά μέσα ενημέρωσης.
 |
| Μας διώχνουν από τη χώρα. Αναχωρήσεις |
Οι Ισπανοί που κατοικούν στο εξωτερικό αυξήθηκαν κατά 6,3% το 2012. Ο επίσημος συνολικός αριθμός των μεταναστών Ισπανών, από στοιχεία του Εθνικού Ινστιτούτο Στατιστικής , είναι 1.913.248 άνθρωποι. Ο τίτλος του περιοδικού Diagonal λέει ακόμα περισσότερα: περισσότεροι από 200.000 νέοι Ισπανοί έχουν μετατραπεί σε οικονομικούς “εξόριστους”.
Οι αριθμοί των “εξορίστων” ταιριάζουν με αυτούς των ανέργων. Περισσότεροι από 374.600 μέοι με πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι άνεργοι στην Ισπανία. Το 2008 ο ίδιος αριθμός ήταν 178.200. Η αύξηση, όπως είναι αναμενόμενο, δεν αντιστοιχεί με ανάλογη αύξηση του πληθυσμού της χώρα, αλλά αντιστοιχεί με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης.
Και τα νούμερα συνεχίζουν να ουρλιάζουν...
Το 91% των θέσεων εργασίας που “καταστράφηκαν” τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν θέσεις που καταλάμβαναν εργαζόμενοι κάτω των 35 χρονών. Αυτή τη στιγμή το 57,6% των νέων κάτω των 25 χρονών που ψάχνουν για δουλειά στην Ισπανία, δεν βρίσκουν. Επιπλέον, από όσους έχουν την τύχη να εργάζονται σε αυτές τις ηλικίες, μόνο το 61,7% έχει κάποιου τύπου σύμβαση εργασίας. Το στοιχείο που κάνει πια τη διαφορά είναι πως μεγάλο ποσοστό των νέων που βρίσκονται στην ανεργία πλέον καταλήγουν να εντάσσονται στην ομάδα των μακροχρόνια ανέργων. Ήδη το 40% των νέων που απολύθηκαν το 2012 έχουν περάσει σε αυτή την κατάσταση. Η δυσκολία αυτού του αριθμού νέων ανθρώπων να επιτύχουν οικονομική ανεξαρτησία λόγω των ελαστικών σχέσεων εργασίας που έχουν πια κυριαρχήσει αλλά και των χαμηλών μισθών, συντελεί στην εξάπλωση και το βάθεμα της κοινωνικής ανισότητας και της φτώχειας. Τα στοιχεία που προκύπτουν θέλουν το 38% των 11,6 εκατομμυρίων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας στην Ισπανία, ή βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο να βρεθούν σε τέτοιες συνθήκες ζωής, να είναι μεταξύ 18 και 35 χρονών, σύμφωνα με στοιχεία του Δικτύου Ενάντια στη Φτώχεια και τον Κοινωνικό Αποκλεισμό.
 |
| Εργασιακή Εξορία Αφίξεις |
Μέσα σε αυτό το τοπίο ξεπήδησε η καμπάνια της συλλογικότητας Juventud Sin Futuro (Νεολαία Χωρίς Μέλλον) με τίτλο No nos vamos, nos echan! (Δεν φεύγουμε, μας διώχνουν).
Χρησιμοποιώντας τον πιο εύκολο τρόπο σύνδεσης των νέων ανθρώπων ανά τον πλανήτη, το διαδίκτυο, και φτιάχνοντας ένα απλό ερωτηματολόγιο που σε βοηθά να πεις την ιστορία της δικής σου μετανάστευσης, απευθύνθηκαν στους νέους “εξόριστους” της εργασιακής περιπλάνησης και τους ζήτησαν να δώσουν τις γεωγραφικές τους συντεταγμένες. Στην Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία, την Αμερική, περισσότεροι από 6000 νέοι ισπανοί μετανάστες τοποθέτησαν τις πινέζες τους και περιέγραψαν με λίγα λόγια την περιπέτειά τους σε έναν διαδραστικό χάρτη που τους χωράει όλους. Και πατώντας πάνω στα σημεία του χάρτη μπορούμε κι εμείς να μάθουμε την ιστορία τους:
Ο Μάρκος, 26 χρονών, δουλεύει με σύμβαση αορίστου χρόνου σαν μηχανικός στην Αυστρία. Έφυγε από την Ισπανία γιατί “μετά από ένα χρόνο ψαξίματος, λήψης απορριπτικών απαντήσεων σε αποστολές βιογραφικών και χαμένου χρόνου, αποφάσισε να μετατρέψει την απελπισία σε πρόκληση”.
Ο Άλεξ όμως δεν ήταν τόσο τυχερός, παραμένει ένας άνεργος πρόσφυγας στη Ρουμανία. “Ζούσα στην Ισπανία από τα 14 μου χρόνια και φέτος, αφού κουράστηκα να ζητάω λεφτά για φαγητό, μετανάστευσα στη Ρουμανία όπου έχω οικογένεια. Το ηθικό μου έχει καταστραφεί, μιας και η ζωή μου είχε χτιστεί στην Ισπανία όπου έχω φίλους, γνωριμίες, όλο μου τον κόσμο. Τώρα το μόνο που μου έχει απομείνει είναι αναμνήσεις”.
Η Ρακέλ, 25 χρονών, που εργαζόταν σαν δασκάλα στην Ισπανία, χρειάστηκε να προσαρμοστεί σε μια δουλειά χωρίς καμία σύμβαση στην Ιρλανδία, σαν νταντά. “Μετά την απόκτηση του πτυχίου μου ξεκίνησα δουλειά σαν δασκάλα στην Ισπανία. Με τον καιρό όμως ήρθαν οι περικοπές στην εκπαίδευση... και αργότερα οι δουλειές τελείωσαν για τους περισσότερους νέους. Αφού με το ζόρι τα κατάφερα, με προσωρινές δουλειές (όταν μπορούσα να βρω), για ένα χρόνο, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να φύγω και να ψάξω νέους στόχους. Και να'μαι τώρα, σε κάποιου είδους επαφή με την “εκπαίδευση” και βελτιώνοντας τα αγγλικά μου... περισσότερα από όσα θα μπορούσα να ζητήσω από μια δουλειά στην πατρίδα μου!”
Και στο site της καμπάνιας , υπό τον τίτλο “Νομαδικές Ζωές” περιγράφεται το μέλλον...
 |
| Νομαδικές ζωές Αποσκευές |
“Περασαμε χρόνια γνωρίζοντας πως αυτό θα μπορούσε να μας συμβεί, βλέποντας φίλους και ξαδέρφια να φεύγουν, παίρνοντας mail που έγραφαν πως οι συνθήκες στο εξωτερικό δεν είναι απαραίτητα καλύτερες, με τον φόβο πως θα περάσουμε τα επόμενα γενέθλιά μας σε μια πόλη μακριά από την οικογένεια και τους φίλους μας.
Ακούμε διαρκώς πως οι δημόσιοι λειτουργοί, που ήδη αποτελούν μέρος της οικονομικής ελίτ, καταμετρούν τις αρετές της εξορίας, της αναζήτησης νέας ζωής στο εξωτερικό, λες κι αντί για ένα βήμα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αναγκαστικό και μαζικό να αποτελεί αυτή η κατάσταση μια προσωπική μας απόφαση. Γνωρίζουμε πως όποιος μας κάνει μαθήματα παρουσιάζοντας το ζήτημα τόσο ανέμελα, ποτέ δεν χρειάστηκε να ανησυχήσει για το πως θα πληρώσει τα δίδακτρα του πανεπιστημίου, ποτέ δεν πληρώθηκε για τη δουλειά του με την ώρα, ποτέ δεν φοβήθηκε πως η οικογένειά του θα πέσει θύμα ενός “προγράμματος εθελουσίας εξόδου”, ποτέ δεν φοβήθηκε πως δεν θα τα καταφέρει να ανεξαρτητοποιηθεί ποτέ.
Και χωρίς αμφιβολία είναι αυτοί οι άνθρωποι, που αγνοούν απολύτως πως ζει καθημερινά η πλειοψηφία της χώρας, που αποφασίζουν τις πολιτικές που υποχρεώνουν μια ολόκληρη γενιά να επιλέξει μεταξύ του να αποδεχτεί την επισφάλεια σαν τρόπο ζωής – θεσμοποιημένη και γενικευμένη πια μετά από είκοσι χρόνια διάβρωσης των εργασιακών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων – ή να πηδήξει στο κενό και να δοκιμάσει μια αβέβαιη τύχη.
Μάθαμε πια πως το παραμύθι που μας έλεγαν, για τη “χρυσή εξορία”, δεν αντιστοιχεί παρά ελάχιστα με την πραγματικότητα. Ξέρουμε ότι αυτή η αβεβαιότητα από την οποία προσπαθούμε να ξεφύγουμε υπάρχει και έξω από τα σύνορα, ότι τα “οικονομικά θαύματα” κάποιων χωρών στην Ευρώπη βασίζονται, μεταξύ άλλων, σε εκατομμύρια συμβολαίων μερικής απασχόλησης χωρίς ασφαλιστική κάλυψη, σε μισθούς πείνας και στη μόνιμη αβεβαιότητα.
Ξέρουμε πια πως το να φτιάχνεις βαλίτσες βιαστικά για να πας να δουλέψεις σαν ανειδίκευτος και φτηνός εργάτης δεν είναι αυτό που ονειρευτήκαμε. Ξέρουμε πως δεν περάσαμε χρόνια σπουδάζοντας για να καταλήξουν να μη μας είναι χρήσιμα επειδή το μοντέλο ανάπτυξης βασίστηκε στην στεγαστική φούσκα και την κερδοσκοπία. Πως αυτοί που παλιότερα δούλευαν στον κατασκευαστικό τομέα επίσης φεύγουν στην εξορία – γιατί το “φτιάξ'το μόνος σου” είναι για τα αουτσάιντερ και μόνο λίγοι τελικά βγήκαν νικητές σ' αυτόν τον αγώνα – και ποτέ δεν ονειρεύτηκαν πως θα βρεθούν αποθηκάριοι σε μια αποθήκη στη μέση του πουθενά σε μια ξένη χώρα.
Κοιτάζουμε γύρω μας και συνειδητοποιούμε πως ότι μας έλεγαν όλη μας τη ζωή – ότι δηλαδή το συμβόλαιο για πρακτική άσκηση, η μηδενική δυνατότητα να ασκήσεις τα δικαιώματά σου και οι μισθοί των 300 ευρώ θα ήταν κάτι προσωρινό – είναι ουσιαστικά ένα μεγάλο ψέμα. Ότι η κρίση και η ανασφάλεια εξαπλώνονται απεριόριστα και μπορούν να μετατραπούν σε καθοριστικά στοιχεία της ζωής μας. Ότι μπορούμε να το συνηθίσουμε και να το αποδεχτούμε, γιατί δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας, γιατί είναι πια σπάνιο να συναντήσεις κάποιον που εργάζεται στο αντικείμενο σπουδών του και με αξιοπρεπείς συνθήκες. Δοκίμασέ το! Πόσους ανθρώπους ξέρεις να εργάζονται σε τέτοιες συνθήκες;
 |
| Οργανωνόμαστε Ταξική πάλη |
Θα φοβόμαστε λοιπόν πως ούτε και η εξορία θα είναι προσωρινή. Ή θα αλλάξουμε προορισμό αλλά για άλλη μια φορά χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα επιλογής. Γιατί τίποτα δεν δείχνει πως αυτοί που κυβερνούν , σαν συνένοχοι των ισχυρών, έχουν την πρόθεση να σταματήσουν την “αιμορραγία” της ανεργίας , της επισφάλειας και της εξορίας, ανάμεσα στα άλλα γιατί ο φόβος του τι θα σου συμβεί αύριο είναι ένα ισχυρό εργαλείο ώστε να περιορίσουν τις διαμαρτυρίες μας και την οργάνωση μας.
Για εμάς, στην εξορία, γίνεται κάθε φορά και πιο ξεκάθαρο πως δεν πρέπει να συνηθίσουμε στον φόβο: την καταναγκαστική εξορία, την επισφάλεια, την αβεβαιότητα. Γιατί χωρίς δικαιώματα και αξιοπρέπεια το μέλλον είναι τόσο άσχημο, σαν να βρίσκεσαι μακριά απ' το σπίτι σου όταν το μόνο που θες είναι να είσαι στο σπίτι σου.”
Σε αυτή η νέα κατάσταση δεν είμαστε πια μόνο οικονομικοί μετανάστες, είμαστε οι επόμενοι εξόριστοι άνεργοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου