Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

H Χώρα του Ποτέ Ποτέ: Η μόνη μας πατρίδα, η παιδική μας ηλικία



Ένα Σάββατο, 15 Ιούνη, τα χαμένα παιδιά βούτηξαν στο αρχείο τους και έβγαλαν στη φόρα τι έκαναν όταν δεν έπαιζαν μπάλα στον αδιόξοδο δρόμο της γειτονιάς τους, δεν εξερευνούσαν τα άχτιστα οικόπεδα, δεν έπαιζαν πόλεμο με την άλλη συνοικία με φυσοκάλαμα ή δεν έφτιαχναν ινδιάνικο χωριό στην πυλωτή της πολυκατοικίας τους. Όταν ο ήχος της #ERT δεν ήταν οι ειδήσεις και η Αθλητική Κυριακή ήταν η ενοχλητική μουσική που σου θύμιζε πως το πρωί θα είναι Δευτέρα και θα πρέπει να πας στο σχολείο.

Και από τη ραδιόφουσκα πέρασαν τα παιδιά της Αρκαδίας με τον ήλιο τους, τον Σάγκμα, και τους πειρατές, η άγρια φυλή των Λιλιπούα, ο Πίκος Απίκος ο δαιμόνιος δημοσιογράφος και τα φρούτα της Φρουτοπίας, τα μήλα, ο Νίλς Χόλγκερσον και η Άκα, ο καιρός που φεύγει, ο Φρου Φρου φτιάχνοντας πατινγκούλα, ο Οδυσσέας με τον Τηλέμαχο και τον ΝοΝο, τα γιαπωνέζικα παραμύθια, το μουσείο που μπήκαμε με φόρα και δεν θέλαμε να βγούμε, ο Φιόγκος, ο Ρούχλας, ο Σεβαστιανός και η Μελιά, ο Παραμυθάς, η Ρόζα Ροζαλία, η Κάντυ Κάντυ και η Χάιντι, το Χρυσαλιφούρφουρο, ο Sport Billy παρέα με τους Αrkace Fire, οι Thundercats, o MacGyver, o κήπος με τ' αγάλματα και ο θυσαυρός της Βαγίας, η Ντενεκεδούπολη, ο λαός της Λιλιπούπολης. Κι ενώ όλος ο κόσμος είναι μια Λιλιπούπολη εμείς, που μεγαλώσαμε έτσι, θα νιώθουμε πάντα σαν τα παιδιά κάτω στον κάμπο.

Μόνη μας πατρίδα η παιδική μας ηλικία, που όταν τραγουδούσε ήξερε και μιλούσε όλες τις γλώσσες του πλανήτη!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου