Ο Miles Davis με μια τρομπέτα μπαίνει στο στούντιο με τον Bill Evans στο πιάνο, τον
Jimmy Cobb στα ντραμς, τον Paul Chambers στο μπάσο, και τους John Coltrane και
Julian "Cannonball" Adderley στα σαξόφωνα. Και κάθε φορά δεν ξέρω αν πρέπει να ακούσω
το Kind Of Blue χαμογελώντας που βρέθηκε στον δρόμο μου χρόνια πριν ή ζηλεύοντας που
είμαι (αναλογικά) μικρή και δεν ήμουν ανάμεσα στους προνομιούχους που το αγόρασαν
όταν πρωτοκυκλοφόρησε από την Columbia το Αύγουστο του 1959. Θεωρείται από τις
πιο «επιδραστικές» δουλειές της παγκόσμιας μουσικής. Ινφλουένσιαλ – ξεϊνφλουένσιαλ
άλλαξε τον τρόπο που άκουγα μουσική, κι ας έπαιζε στο πικάπ του σπιτιού κλασσική και
ροκ πολύ πριν μπει η τζαζ στη ζωή μου. Μετά από τον Miles Davis μπήκαν στη δισκοθήκη
πολλοί ακόμα τζαζίστες. Κι ο Coltrane, κι ο Jarret, κι ο Mehldau, κι ο Mingus, κι ο Holland,
κι ο Hancock, κι ο Abercrombie, κι ο DeJohnette, κι άλλοι, κι άλλοι. Αλλά ο Davis είχε τα
κλειδιά του παραδείσου και στα πρώτα μέτρα του So What απλά άνοιξε την πόρτα.
Απόψε (19/5) λίγο μετά τα μεσάνυχτα ακούμε ολόκληρο το άλμπουμ στις Προσεκτικές Ακροάσεις
by jaquou Utopie
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου