listen
Πώς βαστάμε την ανάσα μας κάτω από τη λάσπη. Μια εκπομπή για την πορεία εξόδου από το δόκανο: πειραματισμός και τελική στόχευση - γίνεται;
Απεχθάνομαι τις κλασσικές αξίες της βιομηχανίας: την “πρωτοτυπία”, την καινοτομία, το νέο και μαζί τις κεντρικές τους εκφράσεις στον 20ό αιώνα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργασίας και την ατομική βόμβα. Καλλιτεχνικά πειράματα εξακολουθούν να υπάρχουν, δεν υπάρχει πλέον πειραματικό πεδίο. Αυτό συνθλίβεται αέναα μεταξύ της μικροψυχίας του εμπορίου, της μνησίκακης αμφισβήτησης και της ακαδημαϊκής υποκρισίας. Όλο και περισσότερο καλλιτέχνες βρισκόμενοι σε ένα ανεπανάληπτο αδιέξοδο, αναγκάζονται να ζητιανεύουν από το κράτος διπλώματα, γίνονται «καλοί μαθητές» και αναζητούν διακρίσεις από τους κερδοσκόπους ανά τον κόσμο, παρουσιάζοντας την πραμάτεια τους σε συλλέκτες, ιδρύματα, “residencies” και φουάρ. Αναγκασμένοι να ανταποκριθούν στο αίτημα μιας συνεχούς αυτοπροβολής γελοιοποιούνται και βυθίζονται στην νεύρωση της αποδοχής από τον οποιονδήποτε. Χαρίζουμε έτσι ό,τι πιο πολύτιμο, τον χρόνο μας.
(από την παρέμβαση του Izi στο Hildegoesasger)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου